Bat nator gelan borobildu dugun
ideiarekin: etengabeko krisian dago hezkuntza. Espiral bukaezin batean
murgiltzeko gogorik ba ote daukadan galdetu diot neure buruari hasi baino lehen.
Hezkuntza-eredu utopikoaren bila hasteko indarrik ba ote daukadan nolabait.
Nola hasiko naiz ba horren bila bilatzen dudana zehazten ere ez badakit? Nahiko
markatuta omen daude hezkuntza-sistemaren helburuak, hitz hutsean geratzen omen
dira baina. Oso polita da ideia ponpoxoz betetako koaderno bat osatu eta
purpurinaz forratzea baina argi dago egiturazkoak diren arazoak ez direla hitz
goxoekin konponduko. Finean, egungo Sisteman gertatzen den oro bezala, arazo
horiek kasualitate hutsez gertatzen direla sinesteak ez garamatza inora.
Indarrak batu genitzake nahi eta
behar dugun hezkuntza-eredu hori herritik sortu dadin. Herria modu zabal eta
anitzean ulertuta. Ez nuke errepikakorra eta negatiboa izan nahi baina, urte
batzuk badira politikagintza profesionalarekiko inongo itxaropenik galdu nuela.
Alderdiak alderdi eta demokrazia elektoralaren baitan eman daitezken
hobekuntzak ukatu nahi izan gabe. Beteko ez den beste promesa baten usaina
hartzen diot txosten marduletako paragrafo bakoitzari.
Badakit ez dudala ezer berririk
esaten, ezta egoera konpontzeko baliabiderik eskaintzen ere. Minetik eta
kamusadatik ari naizenaz ere kontziente naiz. Erlaxatu beharko dut agian?
Iruzkinak
Argitaratu iruzkina